مثنوی یوسُف و زلیخا
سرودۀ شیخ عبدالرّحمن جامی رحمة الله تعالی علیه
قرن نهم هجری قمری
در بیان آنکه
هر یک از «جمال وعشق» مُرغی ست
از «آشیانۀ وحدت» پریده
و بر «شاخسارِ مَظاهرِ کَثرت» آرمیده
اگر «نوای عزّتِ معشوقی» ست از آنجا ست
و اگر «نالۀ محنتِ عاشقی» ست هم از آن جا ست
در آن «خلوت»، که «هستی»، «بی نشان» بود
به «کُنجِ نیستی» عالَم نهان بود
«وجودی» بود از «نقشِ دوئی» دور
زِ گفت و گویِ «مائی و توئی» دور
«جمالی» «مُطلَق از قیدِ مظاهر»
«به نورِ خویش هم بر خویش ظاهر»
[در دعای مبارک صَباح آمده:
یا من دلّ علی ذاته بذاته]
«دلارا شاهدی» در «حجلۀ غیب»
«مُبَرّا دامَـنَـش از تُهمَتِ عیب»
نـه با «آئـینه» رویش در میـانه
نـه زُلفش را کشیده دست شانه
آمار
وب سایت:
